No i jak to było dalej

 

🔐 Etap wstępny — rytuał zaufania

Po naszej rozmowie wstępnej — tej przez kamerę, bez erotyzacji, za to z pełną koncentracją na komunikacji — poprosiłam go o małe zadanie.

Dzienniczek.
Codziennie przez pięć dni miał pisać jedno zdanie zaczynające się od:

„Dziś uczyłem się posłuszeństwa przez…”

Nie chodziło o perfekcję, tylko o szczerość. Pisał z zaangażowaniem.
„…nie odpowiedziałem od razu, tylko najpierw pomyślałem.”
„…wytrzymałem niewygodę i nie zareagowałem agresją.”
„…nie przerwałem, choć miałem pokusę.”

Zobaczyłam w tym nie tylko uległość, ale gotowość do rozwoju.
To był dla mnie sygnał: tak, warto go wprowadzić dalej.

🪶 Przygotowania — wybór narzędzi i przestrzeni

Jestem dominą, która wierzy, że narzędzia mają duszę.
Każde z nich ma inną historię i inną melodię na skórze.

Na naszą pierwszą sesję wybrałam zestaw podstawowy, ale niebanalny:

  • Skórzana packa z dźwięcznym klapnięciem — krótka, owalna, twarda, z rękojeścią, która pasuje do mojego chwytu.

  • Dłoń — bo nic nie daje takiego kontaktu, jak ciepło skóry o skórę.

  • Pas — symbol karności i dyscypliny. Trzymam go wysoko, by czuł, że to mój gest sprawia, że spada.

Przestrzeń przygotowałam skromną, surową. Mata, koc, krzesło z wysokim oparciem, mój klęcznik. Zapaliłam świecę — nie dla nastroju, lecz jako punkt odniesienia. Jeśli nie wytrzyma, jeśli zacznie tracić kontakt ze sobą — miał patrzeć w płomień.

✋ Spanking – ceremonia początku

Rozpoczęłam nie od uderzeń, ale od spojrzenia.

„Nie jesteś tu po to, by być bitym. Jesteś tu po to, by nauczyć się znosić prawdę o swojej słabości.”

Rozkazałam mu pochylić się przez moje kolano, dłonie płasko na podłodze. Pierwsze uderzenia były lekkie — rytmiczne, jak oddech.

Spanking ma rytm. To nie szarpanina.
To rozmowa – tylko bez słów.

Po 10 uderzeniach dłonią – krótka przerwa.
Po 15 packą – dotyk po plecach.
Po 10 pasem – zapytałam:

„Czy rozumiesz, dlaczego cię nie zapytałam o zgodę tuż przed?”
„Tak, Pani. Bo już wcześniej ją dałem.”

Właśnie.

🔴 Ślady, które kocham

Kiedy wstał, jego pośladki były ciepłe, zaróżowione, z lekko zarysowaną siatką czerwieni od packi i głębszymi smugami od pasa. Bez siniaków, bez urazów — tylko świadectwo przynależności. Ślady, które znikną po kilku godzinach, ale które na ten czas mówiły:

„Ktoś mnie uderzył. Bo zasłużyłem. Bo poprosiłem. Bo ufałem.”

Lubię ślady żywe – ciepłe, czerwone, delikatnie pulsujące.
Takie, które można pogładzić i powiedzieć:

„Wrócisz. Wrócisz, bo to cię buduje.”

🤲 Po wszystkim – cisza

Po sesji siadłam na krześle, a on klęknął przede mną i oparł czoło o moje kolano. Nie mówiłam nic. Dałam mu przestrzeń na łzy – nie emocjonalne, ale fizjologiczne, jakby z napięcia.

Pogłaskałam go po karku.

„Nie jesteś moją własnością. Ale dziś – byłeś moją decyzją.”

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

O pewnym odkryciu – femdomania.pl i to, co mnie tam przyciągnęło

Nieczęsto znajduję w sieci coś, co rzeczywiście mnie porusza. Większość stron poświęconych BDSM wydaje się wtórna – powielają te same schematy, puste klisze dominy w lateksie i uległych klęczących bez wyrazu. Brakuje im głębi, duszy, autentycznego napięcia, które dla mnie jest esencją tej gry. Ale czasem trafia się coś… więcej. Tak właśnie było, kiedy przypadkiem – a może losowo, jeśli ktoś woli bardziej mistyczne podejście – trafiłam na www.femdomania.pl . Pamiętam ten wieczór bardzo dobrze. Byłam sama, z kieliszkiem czerwonego wina i lekkim niedosytem. Przeglądałam internet bez większej nadziei, aż nagle... zaintrygował mnie nagłówek, potem grafika, w końcu kilka pierwszych słów. I przepadłam. Femdomania.pl nie jest kolejną stroną z fetyszem. To świat. Przestrzeń. Deklaracja. Zachwyciło mnie, jak bardzo jest to miejsce stworzone z myślą o dominujących kobietach – nie jako o fantazji mężczyzny, ale jako o realnych, pełnych mocy osobowościach. Tu dominy nie są dekoracją. Są centrum...
Czytaj więcej

Rytuał dyscypliny – studyjna ceremonia posłuszeństwa

To był dzień zaplanowany od tygodni. Lubię spontaniczne akty nieposłuszeństwa, które kończą się szybkim ukaraniem, ale czasem potrzebuję czegoś więcej. Pełnej kontroli. Przestrzeni, gdzie każde uderzenie ma znaczenie. Gdzie wszystko – od światła po zapach skóry – składa się na rytuał. Wybrałam studio, które znam dobrze – wysokie sufity, ceglane ściany, ciężkie kotary odcinające świat zewnętrzny. W centrum: czarna ławeczka do spankingu, obita skórą, z pasami na kostki i nadgarstki. Obok – stół z moimi narzędziami, ułożonymi jak chirurgiczne instrumenty. Wszystko gotowe. Poprosiłam go, by przyjechał punktualnie. W czarnym T-shircie i bieliźnie. Bez słowa powitania. Miał wejść, uklęknąć i czekać z opuszczoną głową. Ceremonia rozpoczęcia Weszłam w szpilkach, lateksowej spódnicy i skórzanym gorsecie. Cisza była absolutna. Tylko dźwięk moich kroków niósł się echem. Klęczał dokładnie tak, jak kazałam. W dłoniach trzymał złożony na pół materiałowy pas – symbol kary, którą zaakceptował. Zb...
Czytaj więcej

Rozkosz kontrolowanego bólu – moje przemyślenia o spankingu

 Spanking to jedna z tych praktyk BDSM, która wydaje się prosta, wręcz instynktowna – uderzenie dłonią w nagie pośladki, klaps za nieposłuszeństwo albo w ramach gry władzy. A jednak dla mnie, jako kobiety dominującej, spanking to o wiele więcej niż tylko kara czy zabawa. To narzędzie budowania dyscypliny, intymności i emocjonalnej głębi relacji. Kiedy uderzam, nie robię tego dla samego dźwięku czy śladu. Robię to, bo wiem, co ten gest wywołuje w moim uległym. To znak mojej obecności. Mojego nadzoru. Mojej kontroli. I jego oddania. Każdy klaps to nie tylko bodziec fizyczny, ale również komunikat – „jesteś mój”, „patrz, do czego cię sprowadzam”, „to ja decyduję, kiedy boli i jak bardzo”. Spanking jako rytuał Nie bez powodu zaczynam wiele sesji od spankingu. To sposób na "przełączenie" go w stan uległości. Ciało reaguje na ból, ale umysł się wycisza. Uderzenia porządkują myśli, nadają rytm, odbierają kontrolę. Widzę to w jego oczach – ten moment, w którym z mężczyzny staje si...
Czytaj więcej