Zostawisz mi obiad? Zostaną ci tylko ślady i cisza

 Zauważyłam to natychmiast.

Ten gest – subtelny, ale jednoznaczny.
Talerz nie był pusty. Zupa ostygła.
Chciał coś powiedzieć, ale ugryzł się w język.
Zrobił tę minę.

Zanim zdążył odsunąć krzesło, powiedziałam:

– Wstań. Rozbierz się. Idź do pokoju karnego.
– Pani…
– Milcz.

Nie interesowało mnie, czy nie był głodny, czy nie lubi kminku.
Gotowałam. Podałam. Oczekiwałam wdzięczności, nie recenzji.

🖤 Chłosta za brak szacunku

Był już nagi, klęczał na podłodze, ręce splecione za karkiem.
Nie kazałam mu nic mówić.
Nie chciałam tłumaczeń.

Wzięłam moją ulubioną trzcinkę – długą, giętką, bezlitosną.
Stanęłam za nim.
I zaczęłam bez ostrzeżenia.

Pierwsze dziesięć uderzeń – szybkie, techniczne, na oba pośladki.
Skóra natychmiast zaróżowiała. Jęknął.

– Licz – powiedziałam spokojnie.

Każde kolejne uderzenie musiał liczyć głośno, bez jąkania, bez opóźnień.
Pomyłka? – dodatkowe trzy.
Przerwa w liczeniu? – pięć.

Gdy doszłam do trzydziestu, jego ciało już drżało.
Ale nie przestawałam.

Odwróciłam go.
Pięć razy przez uda.
Dwa razy przez brzuch – nisko.
Symboliczne, ale upokarzające. Nie chciał patrzeć mi w oczy.
Nie pozwoliłam mu się skulić.

🕳️ Karcer i głodówka

Gdy skończyłam, wyprostowałam się.

– Nie zasłużyłeś na mój obiad. Nie zasłużyłeś nawet na moją obecność.

Wskazałam drzwi do karceru – małego, ciemnego pomieszczenia z matą i miską wody.

– Cztery godziny. Zero jedzenia. Zero dźwięku. Nie patrz mi w oczy, kiedy cię zamykam.

Zamknęłam go w ciszy.
Zamknęłam go w winie.

⏳ Po wszystkim

Gdy otworzyłam drzwi, nie patrzył na mnie.
Klęczał. Czekał. Głodny. Spłakany. Ukarany.
Ale znów czysty – jak pergamin gotowy na nowy rozkaz.

Nie mówiłam nic.
Podałam mu kromkę chleba i dotknęłam jego karku.
To wystarczyło.
Bo wiedział, że został przywrócony.
Z powrotem – do łaski.

💬 Dla refleksji

Ten rodzaj chłosty – surowej, wymierzonej za coś codziennego – nie służy sadystycznej zabawie.
To narzędzie egzekwowania rytmu i zasad w relacji opartej na strukturze i absolutnej hierarchii.
Uległy musi wiedzieć: każdy gest braku szacunku zostawia ślad.
Czy to chłosta.
Czy cisza.
Czy izolacja.

I niech ten ślad piecze długo.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

O pewnym odkryciu – femdomania.pl i to, co mnie tam przyciągnęło

Nieczęsto znajduję w sieci coś, co rzeczywiście mnie porusza. Większość stron poświęconych BDSM wydaje się wtórna – powielają te same schematy, puste klisze dominy w lateksie i uległych klęczących bez wyrazu. Brakuje im głębi, duszy, autentycznego napięcia, które dla mnie jest esencją tej gry. Ale czasem trafia się coś… więcej. Tak właśnie było, kiedy przypadkiem – a może losowo, jeśli ktoś woli bardziej mistyczne podejście – trafiłam na www.femdomania.pl . Pamiętam ten wieczór bardzo dobrze. Byłam sama, z kieliszkiem czerwonego wina i lekkim niedosytem. Przeglądałam internet bez większej nadziei, aż nagle... zaintrygował mnie nagłówek, potem grafika, w końcu kilka pierwszych słów. I przepadłam. Femdomania.pl nie jest kolejną stroną z fetyszem. To świat. Przestrzeń. Deklaracja. Zachwyciło mnie, jak bardzo jest to miejsce stworzone z myślą o dominujących kobietach – nie jako o fantazji mężczyzny, ale jako o realnych, pełnych mocy osobowościach. Tu dominy nie są dekoracją. Są centrum...
Czytaj więcej

Rytuał dyscypliny – studyjna ceremonia posłuszeństwa

To był dzień zaplanowany od tygodni. Lubię spontaniczne akty nieposłuszeństwa, które kończą się szybkim ukaraniem, ale czasem potrzebuję czegoś więcej. Pełnej kontroli. Przestrzeni, gdzie każde uderzenie ma znaczenie. Gdzie wszystko – od światła po zapach skóry – składa się na rytuał. Wybrałam studio, które znam dobrze – wysokie sufity, ceglane ściany, ciężkie kotary odcinające świat zewnętrzny. W centrum: czarna ławeczka do spankingu, obita skórą, z pasami na kostki i nadgarstki. Obok – stół z moimi narzędziami, ułożonymi jak chirurgiczne instrumenty. Wszystko gotowe. Poprosiłam go, by przyjechał punktualnie. W czarnym T-shircie i bieliźnie. Bez słowa powitania. Miał wejść, uklęknąć i czekać z opuszczoną głową. Ceremonia rozpoczęcia Weszłam w szpilkach, lateksowej spódnicy i skórzanym gorsecie. Cisza była absolutna. Tylko dźwięk moich kroków niósł się echem. Klęczał dokładnie tak, jak kazałam. W dłoniach trzymał złożony na pół materiałowy pas – symbol kary, którą zaakceptował. Zb...
Czytaj więcej

Rozkosz kontrolowanego bólu – moje przemyślenia o spankingu

 Spanking to jedna z tych praktyk BDSM, która wydaje się prosta, wręcz instynktowna – uderzenie dłonią w nagie pośladki, klaps za nieposłuszeństwo albo w ramach gry władzy. A jednak dla mnie, jako kobiety dominującej, spanking to o wiele więcej niż tylko kara czy zabawa. To narzędzie budowania dyscypliny, intymności i emocjonalnej głębi relacji. Kiedy uderzam, nie robię tego dla samego dźwięku czy śladu. Robię to, bo wiem, co ten gest wywołuje w moim uległym. To znak mojej obecności. Mojego nadzoru. Mojej kontroli. I jego oddania. Każdy klaps to nie tylko bodziec fizyczny, ale również komunikat – „jesteś mój”, „patrz, do czego cię sprowadzam”, „to ja decyduję, kiedy boli i jak bardzo”. Spanking jako rytuał Nie bez powodu zaczynam wiele sesji od spankingu. To sposób na "przełączenie" go w stan uległości. Ciało reaguje na ból, ale umysł się wycisza. Uderzenia porządkują myśli, nadają rytm, odbierają kontrolę. Widzę to w jego oczach – ten moment, w którym z mężczyzny staje si...
Czytaj więcej